سرقت ، سرقت است . حال از بقالی سر کوچه باشد یا از کتاب یک شاعر. تنها تفاوت آن این است که وقتی از بقالی سر کوچه سرقت می کنید ، به اشتباه خود آگاهید ولی زمانی که یک مطلب را از جایی دیگر برمی دارید به اشتباه خود پی نمی برید. اگر بحث سر بزرگی جرم یا کوچکی آن باشد ، به عقیده من سرقت از کتاب شاعر جرم اش بیشتر است . برای اینکه وقتی یک متن را از جایی سرقت می کنید ، در حقیقت ذهنیات و افکار خالق آن را دزدیده و به نام خود ثبت کرده اید . کپی برداری و عدم ذکر منبع ، یکی از معضلات کنونی وب فارسی است . در حقیقت کاربران فارسی زبان دنیای مجازی به دانش ذکر منبع دست نیافته اند ، به همین منظور زمانی که مطلبی را کپی برداری می کنند از اشتباه خود آگاه نیستند. در جوامع غربی ، سرقت ایده و اندیشه یکی از بزرگترین جرم ها محسوب شده و ممکن است پایان نامه شما یا هر نوشته ای که سرقت به خاطر آن انجام شده به دلیل عدم ذکر منبع و سرقت ایده لغو شود و حتی به دادگاه ارجاع داده شوید . دزدی اندیشه و تفکر چیزی نیست که بتوان به آسانی از آن صرف نظر کرد، برای همین قانون های بسیار محکمی برای مبارزه و برخورد با اینگونه سارقان در غرب شکل گرفته است . اما در جوامع شرقی و جهان سومی ، چیزی به نام قانون علیه سرقت ادبی وجود ندارد. بر خلاف غرب ، انسان ها در کشورهای جهان سومی از آزادی سرقت ادبی برخوردار هستند ! یعنی قانونی برای مبارزه و برخورد با این نوع افراد وجود ندارد و همین افراد که آزادی های غرب را ندارند ، در دزدی اندیشه ، تفکر و گفتار آزاد هستند . به طور مثال ، چند سال پیش طرحی که توسط “عرفان” ، یکی از برجسته ترین طراحان وب فارسی ، طراحی شده بود در یک روزنامه رسمی کشور ایران بدون اجازه ایشان چاپ شد. جالب اینجا بود که روزنامه مذکور حتی به عرفان به خاطر این طرح ، حق مالکیت نداده و طرح را بدون ذکر منبع منتشر کرده بود. مشکل اینجاست که فارسی زبانان دنیای مجازی با ماهیت اصلی کپی و پیست آشنا نیستند . برای بیشتر وبلاگنویسان ، یک مطلب جدید یعنی ” کپی” و “پیست” . اصلا لازم نیست که دستشان را روی کیبورد ببرند تا مطلب را تایپ کنند ! فقط با موس از آن کپی می کنند و آن را در وبلاگ خودشان منتشر می کنند . به همین آسانی ، اندیشه و تفکر یک فرد را سرقت کردند ! بعضی ها به این کار خود الگو برداری می گویند، در حالی که سخت در اشتباه هستند . بگذارید یک مثال ساده بزنیم : من به شما می گویم که یک حیوان را نام ببرید ؟ و قبل از اینکه شما به سوال پاسخ دهید من می گویم “فیل” ، قطعا شما هم در پاسخ به سوال من می گویید فیل . در حقیقت فیل نام حیوانی نیست که شما در ذهن داشتید ، فیل نام حیوانی است که من آن را گفتم و شما از آن استفاده کردید و در نتیجه این سوال توسط دانش شما پاسخ داده نشده . سرقت ایده و اندیشه هم مانند مثال بالا است ، شما از وبلاگی دیدن می کنید و متوجه می شوید که فرد مذکور همان چیزی را نوشته که شما می خواستید بگویید . بنابر این عین همان مطلب را کپی می کنید ، برای اینکه باور دارید این همان ایده و تفکر شماست. در حالی که اینطور نیست ! نوشته مذکور ساخته ذهنیات و اندیشه نویسنده آن است و چه بخواهید باور کنید یا نکنید ، اندیشه و تفکر نویسنده بر شما غلبه کرده ! طوری که شما دیگر توان نوشتن در رابطه با همان موضوع را ندارید و مجبور هستید برای بیان عقیده خود به آن مطلب رجوع کنید. این مورد در تمامی نمونه ها صحیح است ، بروید و یک قطعه شعر را بخوانید ، قلم را بگیرید و شروع کنید به نوشتن یک شعر تازه . خواهید دید که بیش از نود درصد نوشته شما ، کپی برداری از شعری است که چند لحظه پیش خواندید. برای طرح هم همین طور است ، بعد از مراجعه به یک وبسایت یا وبلاگ ، این ذهنیت به شما دست می دهد که طرح استفاده شده در سایت و یا وبلاگ مذکور همان طرحی است که شما سالها بدنبال آن بوده اید ! در حالی که اینطور نیست ! نویسنده ، شاعر و یا طراح این اثر را خلق کرده اند و شما تنها دست به سرقت آن می زنید. بدتر از آن این است که به خاطر اینکه اشتباه خود را مخفی کنید به خالق اثر ، حق مالکیت هم نمی دهید .

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: